جایگاه معنویت و تجارب اوج از دیدگاه آبراهام مزلو

آبراهام مزلو (1970- 1908م) را مبدع و رهبر معنوی مکتب روان­شناسی انسان گرایانه به­شمار آورده اند. هرچند بسیاری از پژوهندگان به بحث و بررسی آرای وی پرداخته اند، ولی درخصوص جایگاه معنویت، تجارب اوج و دین در اندیشه های این نظریه­پرداز روان­شناسی، پژوهش جداگانه­ای انجام نشده است؛ گویی اندیشه های وی دراین­باره جدی گرفته نشده است. در این مقاله نگارندگان می کوشند تا پس از نگاهی اجمالی به رویکردانسان گرایی، آرا و نظریه های روان­شناسی آبراهام مزلو در مورددین و اندیشه­های دینی و معنویت را گزارش کنند. هدف این پژوهش، شناساندن این آموزه مزلو است که معنوی بودن، جزئی از ذات انسان می­باشد و انسان به­طور طبیعی، دینی است. در نگاه مزلو معنویت همانند دیگر نیازهای طبیعی انسان (مانند نور خورشید، کلسیم و محبت) است که عدم ارضای آن به روان­پریشی ها، افسردگی ها و بحران روانی می انجامد. براساس این نیاز، دین به­معنای عام (معنویت­گرایی) در طول تاریخ همواره محور اصلی فرهنگ های بشری بوده است. افزون بر آن، مزلو معتقد است در همه انسان­ها استعداد رسیدن به تجارب اوج وجود دارد و بنیان­گذاران ادیان در مرتبه والایی از این تجربه بهره مند بوده و آن را شکوفا کرده اند. ریشه و کارکرد اولیه ادیان نهادینه، انتقال احوال عرفانی این بزرگان به دیگران است.